ใครรู้บ้างคะว่าที่เป็นอยู่มันเป็นแค่ความรู้สึกเราเองหรือเราเป็นโรคอะไรหรือเปล่า?

คือตอนม.ต้นเราเพิ่งมีปัญหากับเพื่อนค่ะ ทำไรไม่ได้ก็ได้แต่ขอโทษเขาแล้วก็ร้องไห้คนเดียว เขาว่าเราแล้วเราเลยเลิกเป็นเพื่อนสนิทกับเขาเพราะทนเขาไม่ไหว เราเป็นคนจิตใจอ่อนแอมากค่ะคือใครมาทำไรให้คิดมากก็ร้องไห้แล้ว ก็คิดอยู่เสมอว่าเราไม่ได้เรียกความสนใจเราแค่อยากร้องระบายมันออกมา แต่พอไม่เจอกัน2เดือนกว่าๆเราก็ไม่ได้คิดไรมากแล้วค่ะ เพราะช่วงนั้นปิดเทอมด้วยค่ะ แต่พอเปิดเทอมขึ้นม.ปลายเราคิดว่าเราจะอยู่คนเดียวเพราะไม่อยากมีปัญหาอะไรมากมายค่ะ เราก็เลือกที่จะมาเรียนตามสายของที่ตนเองถนัด เป็นห้องใหม่ด้วยค่ะเพื่อนก็มาจากห้อง2บ้างห้อง3บ้างตอนม.ต้นค่ะ เทอมที่แล้วเราตั้งใจจะเรียนเพื่อที่ว่าเทอมต่อไปเราจะได้ไม่ต้องพยายามค่ะเพราะคะแนนรวมทั้ง5เทอมเท่ากับเขาต้องเอาเทอมแรกให้สูงใช่ไหมคะเราก็เลยสอบได้ที่1ค่ะ แต่ที่มีปัญหานั้นคือเทอมสองเราเริ่มเข้ากับเพื่อนไม่ค่อยได้เพราะอยู่บ้านบ่อยค่ะอย่างมากก็เล่นแต่กับเพื่อนต่างห้องที่นิสัยดีค่ะเราเลยเลือกคบเขาเพราะเขาก็นิสัยเหมือนเรา นอกจากไออาการบ้าๆนี่นะคะ เรารู้สึกเบื่อและท้อกับการเรียนมากขึ้น ชอบร้องไห้คนเดียว ชอบสะดุ้งตื่น เราแคร์ความรู้สึกเพื่อนมากค่ะอย่างน้อยจะไม่สนิทก็ตาม วันนี้เราเรียนก็ไม่รู้เรื่องเลยค่ะเหม่อทั้งงงวัน555 บางทีก็คิดอยากจะกระโดดตึกนะคะแต่นึกถึงพ่อกับแม่ แล้วก็แฟนด้วย5555 เพราะถ้าเราตายเขาไม่เสียใจกว่าหรอ จริงไหมคะ แต่ครั้งนี้ที่เราเป็นคนรู้สึกอึดอัดมากเวลาเศร้าๆนี่น้ำตาไหลง่ายค่ะเหมือนน้ำตก กระวนกระวายใจ ชอบแคร์คำพูดคนอื่นค่ะ เป็นโรคอะไรหรือป่าวคะหรือแค่เราคิดมากไปเอง  
ขอบคุณคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ